Dag 11

We zijn vanmorgen rond 6:30 begonnen aan de oversteek van Ubon Rachathani naar Nakhon Ratchasima, een ritje van 350 km. In de perfecte wereld een ritje  van zo'n  4,5 uur. Maar omdat we op een verre van perfecte wereld leven duurde onze rit bijna 7 uur. Files, langzaam verkeer wat hardnekkig aan de verkeerde kant blijft rijden, de altijd op de loer liggende gevaren van overstekende fietsers, brommers, motoren, scooters,  en andere ondefinieerbare voertuigen alsmede koeien ( een soort buffel), honden, en verder alle pluimvee zorgen voor behoorlijke vertragingen.Ik moet iedere keer denken aan het crematorium waar we deze week waren en waar ik een foto van poste. Daar wil je toch niet eindigen als je op vakantie bent in Thailand maar met deze verkeersdeelnemers loop je een aardig risico. Dat crematorium hoort bij een tempel maar wordt ook gebruikt soms om broeders en zusters te cremeren bij gebrek aan 'echte' crematoria. 13:25 kwamen we aan bij ons hotel terwijl rehmy en Aafke om 13:30 bij de kring moesten zijn voor hun pioniersvergadering. Gelukkig zit die om de hoek dus waarschijnlijk waren ze net op tijd. Nakhon Ratchasima wordt ook wel afgekort Korath genoemd en ligt net als Ubon in de provincie Isaan.  Dat is ook de taal die hier gesproken wordt. Het ook de armste en heetste provincie van Thailand. De grens met Cambodja ligt ongeveer 100 km zuidelijker. 40% van de opbrengst van de provincie wordt opgebracht door de twee steden Ubon en Korath.Je kunt dan wel aanvoelen hoe arm de plattelandsgebieden zijn. De congreshal is hier ook in Korath gevestigd. Daar gaan we morgen naartoe, is 5 minuten rijden vanaf ons hotel.

Terwijl Rehmy en Aafke dus bij de pioniersvergadering zijn hebben wij de plaatselijke stopping mall verkend. Zoals ik al eerder vermelde staan er overal parkeermannetjes en -vrouwtjes al dan niet met een fluit tussen de tanden. Je hebt zelfs een afdeling lady parking waar ze de niet zo goed inparkerende dames helpen om dit zonder deuken te voltooien. Alle fastfoodketens van enige naam hebben een plekje verworven in de Stopping mall food hall of fame. Zo heet die niet maar ik vond het een toepasselijke naam voor de locale snackhoek.Wat me als ex bakker opviel was de bakkerij die ook echt brood en gebak maakte, handbereid.  Echt brood zoals wij dat kennen hebben ze hier bijna niet, dit was een positieve uitzondering. Ik heb een paar kiekjes al geplaatst.Ik zag pas later dat er een bordje stond dat je niet mocht fotograferen maar ja, om dan de foto's weer te verwijderen..daar heeft niemand wat aan..toch? De hipster is ook doorgedrongen in het verstedelijkte Thailand. En ook zag ik een vader met net zo'n klein staartje op zijn hoofd net als zijn dochtertje..Zoals op veel plekken staan de cocospalmen naast ons balkon. Als er cocosnoten aanhingen kon ik  ze er zo met de hand afplukken. De cocosmelk wordt door de localen veel gedronken en heeft een weeïge  smaak maar schijnt heel gezond te zijn. Ook zie je mangobomen en andere fruitbomen 'in het wild'. 

Nadat Rehmy en Aafke terug waren en iedereen zijn/haar schoonheidsslaapje weer had gehad gingen we op zoek naar een geschikt plekje om te eten. We belanden weer in een shopping mall maar deze had de oppervlakte van de Bijenkorf in het kwadraat. Zeven verdiepingen hoog en Joey en ik schatten de lengte op ongeveer 500 meter. Er stonden daar replica's van de Eifeltoren, de Golden Gate bridge, een Engelse dubbeldekker, de Big Ben ,op megasize formaat. Ik schat de Eifeltoren wel op een meter of 15-20. Er was een complete waterval nagebouwd waar meer water naar beneden kwam dan waar we gisteren in het park onder stonden.Daarom heen was een vijver aangelegd waar vissen in zwommen van 1,5 meter lang. Ongelogen..Voor iedereen die denkt dat ik overdrijf ( waarschijnlijk de meesten..) ik zal er een filmpje van posten. 

Maar we kwamen er in de 1e plaats om te eten. Wel even gefocust blijven op de prioriteiten. Er was een hele hoek gereserveerd voor winkeltjes die allemaal een plaatselijke lekkernij (althans voor de Thai) serveerden. De keuze was reuze..noedels, rijst al dan niet gebakken, inktvis, oesters, Braziliaanse kip,gebakken eend, allerlei soorten soepen van mild tot zeer spicy, loempia's, allerlei gerechten met varken en/ of kip, vegetarisch en ga zo nog maar even door. Je kreeg een creditkaart waar je geld op zette en dan kon je gaan shoppen langs alle winkeltjes, grappig concept. Vergeleken met de prijzen in Nederland kost het hier allemaal een habbekrats. Dineren met z'n tweeën voor nog geen €4. Ook de andere koopwaar is echt spotgoedkoop. Allemaal leuk maar hoe sleep je alles het vliegtuig mee in en blijf je onder de 20 kilo?  Daarom heb ik alleen maar een leren riem gekocht...

De verschillen tussen de steden en het platteland zijn inmens. In plaatsen zoals de winkelcentra zie je moderne, hippe, vaak goed geklede en verzorgde Thai. Nieuwste mobieltje binnen handbereik, sterker nog formaat kleine tablet lijkt aan de hand te zijn vastgelijmd. Ze kunnen zich er maar moeilijk van losmaken...het lijkt Nederland wel.. Maar dit zijn relatief gezien een handjevol mensen die zich dit kunnen veroorloven. Het gros is bezig met de dagelijkse struggle for life. Letterlijk honderden kramen hebben we gezien langs de kant van de weg waar mensen hun (voedings)waar proberen te verkopen. Echt een hard bestaan. De meesten zullen ook nog nooit van de waarheid hebben gehoord of zullen er misschien niet van gaan horen. De gemeente in Ubon bestaande uit 75 broeders en zusters en die hebben ongeveer 2 miljoen (dacht ik dat Rehmy zei) personen te bereiken. Er is hier nog een hoop werk te doen. We hebben veel waardering voor deze hardwerkende broeders en zusters die de handschoen hebben opgepakt en er voor gaan. Morgen gaan we er weer een aantal ontmoeten, we zijn benieuwd.  

Voor de Friezen: we hopen dat jullie een fijne kring hebben gehad, nog maar lekker nagenieten. Tot morgen.