Dag 7

Alweer bijna weer een week onderweg en al 5 dagen in Thailand. Terwijl de rest weer stoer in de dienst ging moest mijn lichaam toch even bijkomen van alle capriolen van gisteren. De luch hebben we genuttigd in een klein familierestaurantje. Na 's Morgens niet zo veel gegeten te hebben moet ik toch wel even wennen aan warm  eten op de (bijna) nuchtere maag. Witte rijst met groente en een beetje vlees leek me dan de beste keus. Het cocosijs maakte daarna weer veel goed. Bij het ontbijt kun je ook van die yoghurtjes krijgen maar dat is met 1 hap weg. Toch wel een gemis al die zuivel die we in Nederland gewend zijn.

Vanmiddag was een rustpauze ingelast om de half 5 actie nog even mee te pakken. De ergste warme was verdwenen waardoor je niet in de knalhete zon staat en dat is toch best wel lekker. We deden aatjes en dat is hier in Thailand op een bijzondere manier geregeld. Omdat niet alle straatjes en steegjes namen hebben of alle huizen nummers hebben is het lastig om de huisbewoners die niet thuis waren weer te vinden. Daarom gebruiken ze Google maps om een huis op locatie vast te pinnen. In de applicatie zie je dat dan als een blauwe stip. De hele gemeente is aangesloten op de applicatie zodat iedereen eventueel op zijn/haar tijd deze kan bewerken. Was hij thuis dan gaat de stip er af en als hij niet thuis was ook maar dan gaat er een traktaatje of brief achter het hek of deur. Voor de delegates is er een speciale applicatie waar ook zij in kunnen.Allemaal erg handig.Machtig mooi om met verschillende delegates te werken die allemaal hun eigen verhaal hebben. Oi ( haar Thaise naam) heeft Mexicaanse ouders maar is in de States geboren. Zij zitten in de enige Thaise gemeente in de VS (LA California). Wel zijn er nog zo'n 15 groepen verdeeld over het land.Ze zijn 2 maanden hier in Ubon en gaan daarna nog 4 maanden naar een ander deel van het land. De Japanse broeder waar Joey mee werkt had nog nooit iemand met maat 45 van schoenen gezien. Zijn vrouw had dezelfde maat als Ilse en dat is ongeveer de standaard in Japan. We vroegen aan Rehmy en Aafke waarom de waarheid in landen als Japan en Zuid Korea wel een grote vlucht nemen maar Thailand niet. Een reden zou kunnen zijn dat de Thai leven in het hier en nu en niet te veel nadenken over de toekomst. Ook niet over de gevolgen van luchtvervuiling of niet uitkijken in het verkeer. Er rijden soms vrachtauto's of Tuk Tuk rond die zoveel roet produceren dat je als fietser gek moet zijn om daar achter te fietsen? Dat zal dan ook de reden zijn dat je hier bijna niemand ziet fietsen...Ook rijden in het verkeer vergt stalen zenuwen.. voor ons , niet voor de Thai. Thailand is na Libië het gevaarlijkste land om aan het verkeer deel te nemen. (Vertel dit nog even niet aan mijn moeder voordat we terug zijn).  Omdat voor sommige ( misschien wel de meeste)Thai alles draait om het dagelijks bestaan gaat hun toekomst niet verder dan de volgende dag.Daarom wordt er op zaterdag en zondag vaak ook gewoon doorgewerkt. Maar dat is waarschijnlijk  ook een van de redenen voor hun terughoudendheid voor de waarheid.

Ilse moest nodig naar de toilet en ze werkte met een zuster die dat voor haar aan de mevrouw vroeg.Maar omdat hier in toiletten ook de douche zit drukte Ilse per ongeluk op de doucheknop. ..kreeg ze bijna een koude douche.

Wat me iedere keer weer opvalt is het gebrek aan kabel management. Elektriciteitsbedrading hangt  ogenschijnlijk random in kluwen aan de palen en lijken alle kanten op te gaan. Mocht het hier eens een keer flink gaan stormen dan  hebben ze toch wel een probleempje...De meters hangen bij de huizen of bedrijven aan de palen waar iedereen er bij kan om de buurman een loer te draaien maar dat waarschijnlijk niet doet. 

Om een swat anders te eten dan de dagelijkse rijst besloten we tot een hamburger met friet bij Bennie's frituur. Op een (bijna) idillische plek gelegen aan de rivier de Moon zaten we heerlijk te genieten van onze burger met de Thaise top 2000 op de achtergrond. Nou ja achtergrond, we konden elkaar niet eens verstaan. Blijkbaar had de patatbakker dat door want hij zette de radio 2 keer zachter en het genre werd ook wat meer Westers. Omdat hier blijkbaar niet al te veel buitenlanders komen kunnen mensen je ongegeneerd aan staan te staren. Vanmiddag reed een klein vrachtautootje voorbij, zo langzaam dat het verkeer er achter allemaal op de rem stond, en totdat we uit het zicht waren verdwenen staarden ze ons aan. Ik krijg dan soms de neiging om mijn tong uit te steken maar tot nu toe heb ik me in kunnen houden. Ook omdat ik misschien daarmee een gebaar maak waardoor ik in de cel kan belanden...en ik denk niet dat ze dezelfde kwaliteit  cel hebben als in Nederland. 

O.k. luitjes dat was het weer.Morgen onze laatste velddienstdag voordat we donderdag richting een andere omgeving gaan. Oant moarn!