Dag 15

Zo daar zijn we weer. Vanmorgen vroeg uit bed om de trein van 6:40 te halen voor de vlucht van 8:55 naar Kho Samui. Vol goede moed stapten we in de trein. Het rijden in de trein hier is weer een ervaring op zich. Het onderste deel van de ramen is van glas het bovenste stuk van metaal. In principe zouden beide stukken moeten zakken of naar boven open kunnen gaan. Uiteindelijk kregen Aafke en ik gezamenlijk twee cm beweging in het geheel.Net genoeg om een ochtendbriesje door de warme trein te blazen. 10 minuten na de oorspronkelijke vertrektijd gingen we dan toch rijden , het lijktNederland wel.Dan gaat de club verkopers los. Mensen die rijst,soep, koffie en andere etenswaren proberen te verkopen. Voeg daarbij het regelmatig en lang stilstaan van de trein met in gedachten dat er een vliegtuig wacht. Het was niet bepaald de Oriënt Expres hoewel we die wel zagen staan. De gemiddelde snelheid van een trein ligt hier rond de 35 k/per uur. Alles bij elkaar deden we er een uur over om Bangkok te doorkruisen.Daarom kwamen we ook later op vliegveld aan dan gepland was.

Om 8:00 uur stonden we voor de balie van de bagageruimte. Precies op tijd om de bagage te droppen......dachten we. Een meneer van de vliegmaatschappij dacht dat we bij een andere balie sneller met zijn zevenen geholpen zouden worden. Aangekomen bij de balie zij de dame er achter dat we te laat waren. Dat klopte niet want we waren precies 45 minuten van te voren aanwezig. Ze wilde niks voor ons doen terwijl het de fout was van de maatschappij. Toen Rehmy vroeg of we de manager konden spreken vertelde ze dat zij de manager was en niks voor ons kon doen. " can not" was haar standaard antwoord op iedere vraag. Toen ik vroeg of we dan haar manager konden spreken werd er gebeld. Toen ze neerlegde stuurde ze ons naar de ticketbalie, daar konden ze ons wel verder helpen. Daar aangekomen wisten ze van niks en het was allemaal onze schuld want we waren te laat geweest. Het enige alternatief wat ze aanboden was om een vlucht later te nemen en 3900 bath ( €75) per persoon extra te betalen terwijl onze ticket maar 500 bath had gekost. Toen Rehmy verteld dat we door een collega van haar naar een andere balie waren gestuurd geloofde hem niet. Dus de collega opgetrommeld en hem zijn verhaal laten doen. Na lang praten werd besloten om ons dan maar de volgende vlucht aan te bieden met een kleine bijbetaling. Dit was het hoogst haalbare, anders kwamen we nooit weg. Maar de vlucht ging pas om 13:00 uur..4 uren later dan gepland. Dus maar spelletjes doen en koffie drinken. Maar toen 2 uren van te voren het bagage droppunt open ging stonden we er, ruim op tijd. Vandaag toch nog vertrokken naar Kho Samui.

Na een rustige vlucht van een uur met mooi uitzicht op de bergen zijn we 527 kilometer zuidelijker aangekomen in Surathani Thani airport. Daar staat ons een bus te wachten die ons in 1,5 uur naar de ferry rijdt. Mooie landschappen onderweg met heel veel palmbomen en soms prachtige huizen in koloniale stijl. Dan de boot. Ik waande me even in een episode van Michael Palin in zijn reis om de wereld. Een oude, rokende schuit met een onverschillige bemanning op een boot waarvan de t.h.t  datum al lang verstreken was.Behoorlijk vergane glorie met afbladderende verf,defecte lampen, vies maar met een bepaalde charme waar je dan eigenlijk ook wel weerom moet lachen. Toen Ik naar buiten keek en we langs grote begroeide rotsen voeren hadden we qua omgeving net zo goed op een Chinees jonk in de Zuid Chinees zee kunnen varen. En ieder moment kon James Bond opduiken met een snelle jetski die ons voorbij snelde, zo idyllisch zag het er uit. Over Chinezen gesproken, die waren maar al te luidruchtig aanwezig met grote families. De kakofonie die je hoorde aan boord was zo intens dat even een tijdje aan dek gaan een prima optie was. Daar waaide een zwoele wind en kwam je even bij van de drukte beneden, mits je uit de rook van de schoorsteen ging staan. Emissie eisen, nog nooit van gehoord.Klimaatverandering, broeikaseffect hier niet, hier was het altijd al warm...Terwijl je dan beneden zat kon je staren naar een Thaise soap die zo uit de jaren kon komen en dat waarschijnlijk  ook deed.De andere optie was om de mensen te bekijken. Persoonlijk vind ik dat wel de beste optie. Naar mensen kijken daar raak je nooit van uitgekeken.Behalve de luidruchtige Chinezen waarvan sommigen dachten dat ze aan een modeshow mee deden waren er de Europeanen, veel Japanners en  Thaise families. Op het eiland schijnen veel Denen hun intrek te hebben genomen te hebben. We zitten in een prachtig huis van een Engelse eigenaar die in Nepal woont. De beheerders zijn Frans en spreken redelijk Engels.We zijn in donker aangekomen en zullen morgen in volle glorie het huis aanschouwen maar zoverziet het er prachtig uit. De vriendelijke beheerder heeft ons naar het strand gebracht om nog een hapje te eten.Alles bij elkaar waren we 13 uren onderweg inclusief vertragingen. Weer een dag vol avontuur. Spanning en sensatie met The Rozenbergs. Bon nuit.